ผมเฝ้ามองหาเหตุผลว่า ทำไมวิศวกรไทยถึงได้มีบทบาท และ มีจำนวนน้อยเหลือเกินหากเปรียบเทียบกับเพื่อนบ้านของเราในภุมิภาคอาเซียนนี้ไม่ว่าจะเป็นระบบการศึกษา หรือมาตราฐานการศึกษา ผมเห็นว่า ประเทศเรา ไม่ได้ล้าหลัง แต่ออกจะล้ำหน้าเสียด้วยซ้ำ  


      ที่กล้าพูดเช่นนี้ เพราะว่า ผมได้มีโอกาสสอบถาม พูดคุย และ รับนักศึกษาวิศวกรรมโยธาเข้ามาฝึกงาน ตลอดจนได้ทำงานร่วมกับวิศวกรชาว มาเลเซีย,ฟิลิปปินส์,อินโดนีเซีย,อินเดีย,กัมพูชา,ออสเตรเลีย หรือแม้กระทั่งชาวยุโรป ไม่ว่าจะเป็น Expertise ด้านใด หรือ Designer เห็นได้ชัดว่า มาตราฐานวิศวกรไทย ไม่แพ้ใครครับ 

      โดยการเปรียบเทียบ วัดจากความรู้สึก โดยเฉลี่ยเอาเอง จากการศึกษาที่สำเร็จมาจาก สถาบันเทคโนโลยี่พระจอมเกล้าฯ , ไม่มีเกียรตินิยม หรือ เกียรติคุณใดๆ พ่วงท้าย ซ้ำร้ายไปกว่านั้น ชื่อปริญญา ก็ไม่ใช่ วศ.บ  แต่อะไรเป็นตัวกีดกัน , อะไรเป็นตัวขว้างทาง และ อะไร เป็นขีดจำกัดของวิศวกรไทยคำตอบก็คือ “ ภาษาอังกฤษ”

 

 

 

 

 

 

        หากวิศวกรไทย มีความรู้ด้านภาษาอังกฤษ ในระดับที่สื่อสารได้ คงจะมีวิศวกรไทยอีกมาก ที่จะออกมาทำงาน และ แสดงศักยภาพให้มากกว่าที่เป็นอยู่นี้จากการสำรวจความสามารถด้านภาษาอังกฤษของคนไทย โดยสำนักข่าวต่างประเทศแห่งหนึ่ง คนไทยอยู่รองอันดับสุดท้าย  แพ้แม้กระทั่งคนกัมพูชา

       ผมอยากให้น้องๆ วิศวกรหนุ่ม ใส่ใจและหาเวลาฝึกฝนตัวเองด้านภาษาอังกฤษกันให้เยอะๆ และออกมาแสดงศักยภาพกันให้มากๆครับ สิ่งที่ได้นอกเหนือจากการแสดงศักยภาพของเราแล้ว เรายังจะได้ประสพการณ์ มุมมองใหม่ๆ เพื่อกลับไปพัฒนาอาชีพ และ พัฒนาชาติบ้านเมืองต่อไปอีกด้วย...